Final Fantasy XIII-2

Η σειρά Final Fantasy δεν διανύει την καλύτερη εποχή της. Το Final Fantasy XIII απογοήτευσε τους περισσότερους φίλους της σειράς, ενώ το Final Fantasy XIV αποδείχθηκε μια παταγώδης αποτυχία. Τώρα, η Square–Enix προσπαθεί να επανορθώσει με το Final Fantasy XIII-2, το νέο μέλος της σειράς, που αναπτύχθηκε λαμβάνοντας υπόψη τα παράπονα των παικτών που προέκυψαν από το προηγούμενο επεισόδιο. Το XIII-2 είναι βελτιωμένο σε πολλούς τομείς, αλλά μία σειρά από, μάλλον ατυχείς, σχεδιαστικές αποφάσεις, σε συνδυασμό με την απλά συμπαθητική ιστορία και τους αδιάφορους χαρακτήρες, επηρεάζουν αρνητικά το τελικό σύνολο. Τελικά, έχουμε μεν ένα πολύ καλό παιχνίδι, που όμως δε βρίσκεται στο επίπεδο του ανταγωνισμού και δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο.

Τα γραφικά του Final Fantasy XIII-2 είναι υποδεέστερα από αυτά του προκατόχου του, αλλά παραμένουν εντυπωσιακά. Γενικότερα, το επίπεδο παραγωγής του XIII-2 είναι εκπληκτικό και έρχεται δεύτερο μόνο σε σύγκριση με το ΧΙΙΙ, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους πολύ πίσω. Τα CGI αποτελούν παρελθόν, αλλά τα cut scenes που χρησιμοποιούν τη μηχανή γραφικών του παιχνιδιού παραμένουν εντυπωσιακά.
Οι μάχες εξακολουθούν να είναι πανέμορφες, χωρίς καμία πτώση του frame rate και το art direction είναι αρκετά καλό, αλλά σίγουρα κατώτερο σε σχέση με το αντίστοιχο του XIII. Περιμέναμε πολύ μεγαλύτερη φαντασία στο art direction των dungeons, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ο σχεδιασμός τους δεν είναι ικανοποιητικός. Στον ηχητικό τομέα απουσιάζουν τα ιαπωνικά voice overs, αλλά ευτυχώς το αγγλικό voice over είναι εξαιρετικό. Η μουσική υπόκρουση του παιχνιδιού έχει τεράστια ποικιλία και περιλαμβάνει κομμάτια που δεν περιμέναμε να ακούσουμε σε JRPG και ειδικότερα σε Final Fantasy. Electronic, Rock και Pop μελωδίες εναλλάσσονται με ορισμένα από τα θέματα του XIII, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το καλύτερο δυνατό. Πολλές φορές αισθανθήκαμε ότι η μουσική δεν ταιριάζει με το ύφος του παιχνιδιού, αν και αυτό είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό.

Η ιστορία του παιχνιδιού λαμβάνει χώρα ακριβώς μετά το τέλος του XIII. Υπάρχει μία περιληπτική αφήγηση των γεγονότων του πρώτου παιχνιδιού, αλλά δεν προτείνουμε να ξεκινήσετε το XIII-2 πριν ολοκληρώσετε το XIII. Βασικό χαρακτηριστικό της υπόθεσης του XIII-2 είναι τα ταξίδια στο χρόνο. Η υπόθεση εκμεταλλεύεται το lore του XIII και προσθέτει ορισμένα ακόμα στοιχεία στη μυθολογία του παιχνιδιού.
Το story-telling είναι σημαντικά βελτιωμένο σε σχέση με του ΧΙΙΙ και έτσι η ιστορία μπορεί να παρακολουθηθεί πολύ πιο ευχάριστα. Υπάρχουν αρκετά καλά σημεία, αλλά και αρκετά κενά, που όμως για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας ενόχλησαν ιδιαίτερα. Αυτό, όμως, που δεν μας άρεσε είναι ότι η υπόθεση δεν έχει την κλιμάκωση που θα περιμέναμε από ένα JRPG (πόσο μάλλον από ένα Final Fantasy) και οι προσπάθειες που έγιναν για τη δημιουργία φορτισμένων συναισθηματικά σκηνών απoτυγχάνουν. Στην περίπτωση που συνδέετε τα JRPG που παίζετε με τις συγκινήσεις που σας προσφέρουν (ας το ονομάσουμε... "Aerith Effect"), από το XIII-2 δεν θα σας μείνουν πολλά πράγματα.
Σε αυτό τον τομέα το XIII-2 είναι υποδεέστερο και από τον προκάτοχο του, εξαιτίας των επίπεδων και υπερβολικά δειλά αναπτυγμένων πρωταγωνιστών. Το Final Fantasy XIII κατακρίθηκε –δικαιολογημένα- για τους χαρακτήρες του, μερικοί από τους οποίους, εξαιτίας κυρίως των κακογραμμένων διαλόγων, καταντούσαν γραφικοί και τελικά ενοχλητικοί. Ωστόσο, όλοι είχαν κάποια βασικά χαρακτηριστικά που τους χάριζαν ταυτότητα, ανεξάρτητα από το πόσο συμπαθείς ή όχι ήταν.
Οι Noel και Serah, που αποτελούν τους πρωταγωνιστές του Final Fantasy XIII-2, πέρασαν ακριβώς στο αντίθετο άκρο, καθώς δεν έχουν καμία "παραξενιά" και κανένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να τους καταστήσει αξιομνημόνευτους. Ο Noel έχει συμπαθητικό -αν και όχι ακριβώς ρηξικέλευθο- backstory, αλλά ως εκεί. Η Serah, από την άλλη πλευρά, είναι τόσο δειλά αναπτυγμένη, που αντί να αντιδράσει στα γεγονότα και να βγάλει προς τα έξω την προσωπικότητα της, ρωτάει τους... παίκτες πώς θα απαντήσει μέσω των Live Triggers.
Αυτό το "παιχνίδι" περιλαμβάνει ερωτήσεις που διαθέτουν τέσσερις πιθανές επιλογές. Όμως, δεν επηρεάζουν καθόλου την υπόθεση και, πέρα από το ότι ζημιώνουν την ανάπτυξη του χαρακτήρα της Serah, είναι αρκετά άτσαλα υλοποιημένες αφού συχνά, αν δε δώσουμε την απάντηση που θέλει το παιχνίδι, οδηγούμαστε σε ανούσια cut scenes και ανούσιες μάχες που επηρεάζουν αρνητικά το "immersion".
Από την πλευρά των "κακών" η κατάσταση είναι καλύτερη σε σχέση με το Final Fantasy XIII και τον ουσιαστικά ανύπαρκτο Barthandelus, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Μάλλον η Square-Enix δεν είχε αποφασίσει αν θέλει να καταστήσει τον τελευταίο αντίπαλο συμπαθητικό προς τους παίκτες ή έναν θανάσιμο εχθρό. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Εκτός των παραπάνω, οι διάλογοι είναι αισθητά βελτιωμένοι, αλλά δεν έχουν αποβάλει εντελώς την "αφέλεια" του πρώτου παιχνιδιού.
Σε γενικές γραμμές, η ιστορία είναι συμπαθητική για όσο διαρκεί, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο και αξιομνημόνευτο. Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε ένα πολύ σημαντικό παράπονο: Η ιστορία δεν... τελειώνει, αλλά το "τέλος" του παιχνιδιού ουσιαστικά στρώνει το δρόμο για ένα DLC ή ένα sequel που θα ολοκληρώνει την ιστορία.

Το Final Fantasy XIII κατακρίθηκε -δικαιολογημένα- για τη γραμμικότητα του. Το XIII-2 κάνει μεν βήματα μπροστά σε αυτό τον τομέα, αλλά συνεχίζουμε να μην είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι. Δυστυχώς, φαίνεται πως η Square δεν ήθελε να αφιερώσει χρόνο και χρήμα στη δημιουργία ενός world map. Η ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο ήταν πολύ... "βολική" και βοήθησε τους δημιουργούς να πετύχουν αυτό ακριβώς που ήθελαν, δηλαδή τη μη γραμμική εξέλιξη του παιχνιδιού, κρατώντας παράλληλα το κόστος σε σχετικά χαμηλά επίπεδα. Επίσης, όπως έκανε το προηγούμενο παιχνίδι, ούτε το XIII-2 διατηρεί τη σχεδιαστική φιλοσοφία των παραδοσιακών JRPGs, με τις τρεις εντελώς διακριτές κατηγορίες τοποθεσιών, τις πόλεις, τα dungeons και το χάρτη του κόσμου που συνδέει τις περιοχές μεταξύ τους.
Ουσιαστικά, το FXIII-2 έχει μόνο dungeons, τα οποία άλλες φορές περιέχουν NPCs που μας μιλούν και μας δίνουν side quests, άλλες φορές τέρατα και άλλες φορές συνδυάζουν και τα δύο. Οι περιοχές είναι σχετικά λίγες, εντελώς ασύνδετες και μπορούμε να μεταβούμε από τη μία στην άλλη χάρη στις πύλες που μας ταξιδεύουν στο χρόνο. Μάλιστα, η ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο είναι μία άριστη δικαιολογία για την επανάληψη ακριβώς των ίδιων dungeons με διαφορετικούς εχθρούς και διαφορετικά textures στο περιβάλλον.
Ένα dungeon με τέρατα μπορούμε να το δούμε και ως πόλη σε μία διαφορετική χρονική περίοδο και δυστυχώς ούτε αυτή τη φορά θα υπάρχουν "πραγματικά" καταστήματα σαν τοποθεσίες. Αντιθέτως, ένας NPC, η Chocolina, είναι ο περιοδεύων έμπορος που βρίσκουμε σε όλες τις περιοχές. Αυτή η επιλογή σίγουρα αποτελεί μία βελτίωση σε σχέση με τα απρόσωπα save points/shops του προηγούμενου παιχνιδιού, αλλά και πάλι δεν είναι παρά μία εύκολη και "φθηνή" σχεδιαστικά λύση, που δεν περιμέναμε από τη Square.
Σε ό,τι αφορά το σύστημα αποθήκευσης της προόδου μας, εχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε save όπου θέλουμε και να μεταφερθούμε μέσω ενός menu. Σαν... παρενέργεια ποτέ δεν μας δίνεται η αίσθηση της ύπαρξης ενός ενιαίου κόσμου. Όμως, όταν επιστρέφουμε σε μία περιοχή, ξεκινάμε ακριβώς από το ίδιο σημείο που την αφήσαμε, χωρίς να χρειαστεί να ξαναρχίσουμε το dungeon από την αρχή. Αυτό το χαρακτηριστικό επιτρέπει την ελεύθερη και εύκολη μετάβαση σε όποια περιοχή επιθυμούμε, καθιστώντας έτσι την εμπειρία πολύ πιο ομαλή και ευχάριστη.
Ωστόσο, δεν είναι όλα ευχάριστα. Η επανάληψη ορισμένων dungeons μπορεί να κουράσει, ενώ επιπλέον σε ένα σημείο αναγκαζόμαστε να κάνουμε backtracking. Αυτή τη φορά υπάρχουν διάσπαρτα πολλά sidequests και εντελώς προαιρετικές περιοχές, οι οποίες όμως χάνουν μεγάλο μέρος της γοητείας τους διότι αποτελούν απλά τα ίδια dungeons χωρίς αλλαγές, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Επιπλέον, τα sidequests που δοκιμάσαμε δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον. Αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχουν spikes (απότομες αυξήσεις δυσκολίας) με εξαίρεση το τελευταίο boss.
Το main story του παιχνιδιού είναι πολύ μικρό, καθώς καταφέραμε να φτάσουμε στον τελευταίο εχθροί μέσα σε 22 ώρες, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν είχαμε αρκετή δύναμη για να τον νικήσουμε. Τελικά, ολοκληρώσαμε το παιχνίδι στις 28 ώρες, συλλέγοντας όμως μόνο 43 από τα 160 (!) fragments, τα οποία αποκτάμε με την ολοκλήρωση των sidequests. Και για να συλλέξουμε αυτά τα αντικείμενα, όποτε θέλουμε μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να ξαναπαίξουμε οποιαδήποτε περιοχή, σαν να την επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά, κρατώντας όμως τους χαρακτήρες μας. Και εκτός αυτού, μετά το τέλος του παιχνιδιού μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ξανά bosses που αρχικά ήταν ανίκητα και να ξεκλειδώσουμε κάποιο από τα εναλλακτικά endings.

Ένα από τα αρνητικά στοιχεία του XIII ήταν ο πολύ κακός σχεδιασμός των dungeons. Ουσιαστικά, σχεδόν όλες οι περιοχές ήταν μία ευθεία, χωρίς περιθώρια για εξερεύνηση. Το XIII-2 σημειώνει πρόοδο εδώ, καθώς τα dungeons του είναι πιο πολύπλοκα, αλλά μπροστά στην εξέλιξη που υπάρχει σε αυτό τον τομέα σε άλλα JRPGs (πρώτο στο μυαλό έρχεται το Tales of Vesperia), τα dungeons του XIII-2 είναι μέτρια και παρωχημένα. Δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια για τη δημιουργία πειστικών σκηνικών που να ταιριάζουν στο σχεδιασμό των dungeons ούτως ώστε να καταστήσουν τον κόσμο πειστικότερο.
Έτσι, θα βρούμε τεχνητά εμπόδια που συνοδεύονται από αόρατους τοίχους που δεν μπορούν να προσπελαστούν, αλλά και λόφους και σκηνικά που φαίνονται απροσπέλαστα με ένα... κυκλάκι μπροστά τους (όπως στο XIII) που υποδεικνύει ότι μπορούμε να πηδήξουμε και να συνεχίσουμε. Εν έτει 2012, θεωρούμε τη συγκεκριμένη επιλογή τουλάχιστον ατυχή.
Ο σχεδιασμός των dungeon δεν έχει αρκετή προσωπικότητα και ουσιαστικά είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε συνεχώς το mini-map. Αν δεν προβαίνουμε σε αυτή την ενέργεια, είναι πολύ εύκολο να καταλήξουμε να εκτελούμε κύκλους στο ίδιο σημείο λόγω της μεγάλης ομοιότητας που υπάρχει στα σκηνικά. Επίσης, τα dungeons είναι σχετικά λίγα και η αίσθηση εξερεύνησης δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Δεν υπάρχουν αρκετές μυστικές περιοχές, αλλά οι περισσότεροι θησαυροί είναι κρυμμένοι σε κοινή θέα, μόνο που είναι σχεδόν αόρατοι. Έτσι, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Ουσιαστικά, απλά γυρνάμε ξανά και ξανά στα ίδια dungeons, έστω και σε άλλες εποχές, για να εντοπίσουμε τα σεντούκια ή περιοχές που είναι απροσπέλαστες, αλλά ίσως κρύβουν θησαυρούς που μπορούμε να πάρουμε αν πετάξουμε (κυριολεκτικά) το moogle που μας βοηθάει για να το πιάσει.
Η εξερεύνηση στο Final Fantasy XIII-2 κάποιες φορές μας έκανε να αισθανθούμε ευχάριστα με τις ανακαλύψεις μας και άλλες φορές μας έκανε να νιώθουμε ότι χάνουμε την ώρα μας. Και αυτό διότι άλλο πράγμα είναι η εξερεύνηση που μας επιτρέπει να αποκτήσουμε πρόσβαση σε νέες περιοχές για περισσότερα μυστικά και άλλο αυτό που συμβαίνει στο XIII-2. Και παρόλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και Chocobo, τα οποία μας επιτρέπουν να αποκτήσουμε πρόσβαση σε λίγες νέες περιοχές –που δεν έχουν μέγεθος μεγαλύτερο από ένα δωμάτιο- και παράλληλα μας προστατεύουν από τους εχθρούς, η προσθήκη τους φαίνεται κάπως βεβιασμένη καθώς τα περισσότερα dungeons δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλούς διαδρόμους.
Αλλαγή έχει γίνει και στον τρόπο εμφάνισης των εχθρών. Τα τέρατα δεν πια είναι ορατά στα επίπεδα, όπως είδαμε να συμβαίνει στο ΧΙΙΙ, αλλά επιστρέφουν οι τυχαίες μάχες, ευτυχώς με διαφορετικό τρόπο από ό,τι είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Τώρα, τα τέρατα εμφανίζονται τυχαία κοντά μας και προσπαθούν να μας επιτεθούν. Αν τα χτυπήσουμε πρώτοι, αρχίζουμε τη μάχη με κάποια bonus, ενώ αν τρέξουμε μπορούμε να ξεφύγουμε.
Η αλλαγή αυτή στην επιλογή έναρξης της μάχης, μας άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Και αυτό διότι, πλέον, η σύγκρουση με έναν αντίπαλο δεν είναι 100% επιλογή του παίκτη και συνεπώς το παιχνίδι είναι αυτό που ορίζει το "pacing". Μάλιστα, υπάρχουν περιοχές όπου δεν μπορούμε να αποφύγουμε τους αντιπάλους –ή είναι εξαιρετικά δύσκολο- γεγονός που γίνεται ενοχλητικό όταν συνδυάζεται με έντονο respawn. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το XIII-2 περιέχει δύο "ανοικτές" περιοχές στο ύφος της Gran Pulse του ΧΙΙΙ, που όμως κατά τη γνώμη μας είναι σχεδιαστικά κατώτερες της προαναφερθείσας. Ο λόγος εντοπίζεται στην η αλλαγή του τρόπου εμφάνισης των τεράτων, αφού τώρα περιπλανόμαστε σε άδειες εκτάσεις, τη στιγμή που στο XIII περιπλανιόμασταν σε μία μεγάλη, αλλά ζωντανή, έκταση ανάμεσα σε διάφορους απειλητικούς εχθρούς.

Το σύστημα μάχης του FXIII-2, αναμενόμενα, στηρίζεται επάνω στον προκάτοχό του. Μιας και το ΧΙΙΙ-2 απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που έχουν τελειώσει το ΧΙΙΙ, θα επικεντρωθούμε μόνο στις διαφορές που εντοπίσαμε και θα παραπέμψουμε όσους προσπέρασαν το πρώτο παιχνίδι στο αντίστοιχο κομμάτι του review του FF XIII. Το σύστημα μάχης εδώ είναι περισσότερο ισορροπημένο, αλλά δεν έχει αρκετή φρεσκάδα ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον σε κάποιον που έχει ήδη ξοδέψει περίπου 60 ώρες στο ΧΙΙΙ.
Αρχικά, το χρησιμότατο -στο FFXIII- Haste δεν υπάρχει με την ίδια μορφή. Αν επιτεθούμε πρώτοι στους εχθρούς, αποκτούμε Haste για λίγα μόνο δευτερόλεπτα και από εκεί και πέρα το συναντάμε μόνο σε κάποια potions. Διάφορα όπλα ή accessories μας επιτρέπουν να αυξήσουμε την ταχύτητά μας, αλλά το αποτέλεσμα είναι σαφώς υποδεέστερο. Ακόμα μία αλλαγή είναι αυτή των Wounds, τα οποία μας εμποδίζουν να γιατρέψουμε τους χαρακτήρες μας πλήρως, εκτός και αν χρησιμοποιήσουμε συγκεκριμένα potions. Πάντως, σε γενικές γραμμές, τα potions παραμένουν σχεδόν άχρηστα, ενώ τα summons έχουν αφαιρεθεί εντελώς.
Αυτή τη φορά υπάρχει ένα "ultimate skill" σε κάθε κλάση, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο μία φορά στη μάχη. Tο leveling έχει υποβαθμιστεί, καθώς τώρα δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων -και ούτε επιλέγουμε- ακριβώς ποια αναβάθμιση θα λάβει ο χαρακτήρας μας. Απλά, υπάρχει μία λίστα που αναφέρει σε ποιο level ξεκλειδώνεται ποια ικανότητα. Επίσης, κάθε λίγα levels μας δίνεται η δυνατότητα να "ανοίξουμε" το Crystarium και να αποκτήσουμε νέες κλάσεις ή άλλα αρκετά σημαντικά bonuses.
Ευτυχώς, στο νέο Final Fantasy δεν υπάρχει level cap που να σχετίζεται με την πορεία μας στην ιστορία αλλά, σε γενικές γραμμές, η αίσθηση της αύξησης της δύναμης των δύο χαρακτήρων μας δεν είναι η καλύτερη δυνατή, κυρίως επειδή το παιχνίδι είναι εύκολο και σίγουρα αρκετά ευκολότερο σε σχέση με το ΧΙΙΙ. Μπορούμε να ενισχύσουμε τους χαρακτήρες μας χρησιμοποιώντας καλύτερα όπλα και assessories, ενώ για άλλη μία φορά δεν μπορούμε να αλλάξουμε πανοπλίες. Αλλά η βασικότερη προσθήκη του XIII-2 σε αυτό τον τομέα είναι τα τέρατα που μπορούμε να αιχμαλωτίσουμε, αφού τα νικήσουμε, και να χρησιμοποιήσουμε ως βοηθούς.
Καθένα από αυτά τα τέρατα διαθέτει μία κλάση και μπορούμε να χρησιμοποιούμε κάθε φορά τρία στα διάφορα Paradigms, ενώ διαθέτουν εντελώς ξεχωριστό Crystarium με διαφορετικές ικανότητες και διαφορετικό level cap. Τα πλάσματα αυτά, αν και δεν κερδίζουν πόντους εμπειρίας με τις μάχες όπως οι ήρωες, αναβαθμίζονται με χρήση αντικειμένων και, επιπροσθέτως, μπορούμε να βάλουμε ένα τέρας να απορροφήσει ένα δεύτερο, αποκτώντας έτσι τις περισσότερες ικανότητές του. Όπως προαναφέραμε, το FFXIII-2 είναι εύκολο, οπότε, ένα αναβαθμισμένο τέρας που βρίσκουμε στην αρχή του παιχνιδιού, μπορεί να μας πάει πολύ μακριά. Η αναβάθμιση των τεράτων έχει πολύ μεγάλη επίδραση στη δυναμική της ομάδας και, χωρίς αμφιβολία, αυτό αποτελεί το καλύτερο νέο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού. Εν κατακλείδι, το σύστημα μάχης του XIII-2 είναι σαφώς βελτιωμένο.

Το Final Fantasy XIII-2 διαθέτει βελτιωμένο gameplay σε σχέση με τον προκάτοχό του και γενικότερα πιστεύουμε ότι είναι ένα καλύτερο παιχνίδι. Έτσι, προτείνουμε το XIII-2 στους φίλους του πρώτου παιχνιδιού, μιας και πρόκειται για μία καλή προσπάθεια που θα ικανοποιήσει μεν τους φίλους των JRPGs, αλλά δεν θα τους μαγέψει, δεδομένου ότι τόσο η ιστορία όσο και οι χαρακτήρες, δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι αξιομνημόνευτο και συγκρίσιμο με τους καλύτερους εκπροσώπους της κατηγορίας. Στα αρνητικά θα πρέπει να σημειώσουμε τη σχετικά μικρή διάρκεια της κύριας ιστορίας και, φυσικά, το ανύπαρκτο τέλος. Το σύστημα μάχης είναι καλό, αλλά το design των dungeons -αν και βελτιωμένο από το XIII- είναι παρωχημένο. Εξερεύνηση αυτή τη φορά υπάρχει, αλλά και αυτή δε μπορεί να συγκριθεί με όσα προσφέρουν τα ανταγωνιστικά προϊόντα. Τελικά, το XIII-2 είναι ένα παιχνίδι που όποιος το αγοράσει θα περάσει καλά, αλλά δεν είναι το παιχνίδι που είτε θα επαναπροσδιορίσει την κατηγορία, είτε μπορεί να συγκαταλεχθεί στα καλύτερα δείγματα του είδους.