Kingdoms of Amalur: Reckoning

O λόγος για τον οποίο έγινε γνωστό το Kingdoms of Amalur: Reckoning από τη στιγμή της ανακοίνωσής του και δώθε, είναι το γεγονός ότι τρία μεγάλα ονόματα της σύγχρονης μυθοπλασίας (σε λογοτεχνία, gaming και σχέδιο-comic) συμμετείχαν στη δημιουργία του. Ο R.A. Salvatore, βετεράνος των κατά παραγγελία D’n’D μυθιστορημάτων, ο μεγάλος Ken Rolston (Elder Scrolls – κλείνει η παρένθεση) και ο Todd McFarlane (δημιουργός της σειράς comic Spawn) ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη δημιουργία του παιχνιδιού αυτού. Σήμερα, το GameOver, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας αποκαλύψει ότι υπάρχει και τέταρτος ιθύνων νους, στην ομάδα του οποίου το όνομα δυστυχώς δε μπορεί να δημοσιοποιήσει, διότι δεσμεύεται από πανίσχυρες ρήτρες των πλοκαμιών και των ιστών της Gaming βιομηχανίας.
Αρκεί όμως να σας πληροφορήσουμε, ότι το τέταρτο αυτό καλογρασαρισμένο γρανάζι της μηχανής που ακούει στο όνομα Reckoning, είναι ο βασικός υπεύθυνος της μετονομασίας εκατοντάδων γνωστών και οικείων χαρακτηριστικών της σύγχρονης Action RPG παρακαταθήκης, που στο παιχνίδι εμφανίζονται μεταμφιεσμένα. Και είναι αυτός ο οποίος θα πρέπει να συγκεντρώσει τις επευφημίες και τους επαίνους για το πόνημα της 38 Studios, αφού στην κοπιώδη εργασία του στηρίζεται το 90% του περιεχομένου του τίτλου.
Το πρόβλημα πλέον με τα RPG είναι ότι, εκ των πραγμάτων, έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου προκειμένου να ξεχωρίσουν, θα πρέπει να βασιστούν σε τελείως διαφορετικά πράγματα από το να παρουσιάσουν την ίδια και απαράλλακτη συνταγή του παρελθόντος, σερβιρισμένη σε διαφορετικά σερβίτσια ή πλαισιωμένη από διαφορετικές γαρνιτούρες. Καλώς ή κακώς, τα RPG που ξεχωρίζουν, κάνουν γενναία βήματα στον τομέα της μυθοπλασίας, της αφήγησης και της διαδραστικότητας με τον κόσμο ή αν δεν κάνουν κάτι από όλα αυτά, τουλάχιστον, παραδίδουν στον gamer το απόσταγμα βελτιωμένων μηχανισμών του ένδοξου παρελθόντος.
Το Kingdoms of Amalur δε μπαίνει καν στη διαδικασία να εξετάσει ποιον από αυτούς τους δύσκολους δρόμους θα διαλέξει. Δεν επιχειρεί καν να κάνει ένα μακροβούτι στα βαθιά και να κολυμπήσει σε θολά νερά. Περιορίζεται στα ρηχά και σίγουρα, και προσφέρει αντί όλων των άλλων, τεράστιες ποσότητες από καλούδια που έχουμε συναντήσει πολλάκις στο παρελθόν, με άλλα ονόματα. Και περιέργως, όντας το Big Mac απέναντι σε ένα περιποιημένο φιλέτο, όντας το KFC απέναντι σε ένα σπιτικά μαγειρεμένο κοτόπουλο, όντας το ενάμισι λίτρο αναψυκτικού απέναντι σε ένα ποτήρι καλό κρασί, πετυχαίνει να παραδώσει ένα χαμηλών προσδοκιών, αλλά αξιοπρεπές αποτέλεσμα.

Αφηγηματικά, το Reckoning κινείται σε αναμενόμενα μονοπάτια. Όταν υπεύθυνος είναι ο βασικός συγγραφέας των Forgotten Realms και ο νους πίσω από πασίγνωστους (στο χώρο) κόσμους, οι προσδοκίες, τουλάχιστον όσον αφορά το περιεχόμενο, είναι σχετικά υψηλές. Δε δικαιώνονται βέβαια στο βαθμό που θα επιθυμούσαμε, αλλά ούτε και γκρεμίζονται στη χαράδρα. Όλο το παιχνίδι κινείται σε οικείες (για τους γνώστες των δυτικών RPG) γραμμές, σε ένα πρωτοεμφανιζόμενο σύμπαν. Ο κόσμος της Amalur κατοικείται από ανθρώπους, ξωτικά, νάνους και Fae. Oι Fae είναι αθάνατες υπάρξεις, που υπάρχουν από την απαρχή του σύμπαντος και ζουν στα Faelands από πολύ προτού εμφανιστούν οι θνητές μορφές ζωής.
Ουσιαστικά οι άνθρωποι (και τα συγγενή ξωτικά) είναι εισβολείς στον κόσμο τους, και ενώ κάποιοι από τους Fae έχουν μάθει να εναρμονίζονται με αυτή την κατάσταση, κάποιοι άλλοι, εμποτισμένοι από μίσος και τις δοξασίες μίας αίρεσης (αυτοί είναι οι Tuatha), θεωρούν τους θνητούς παρείσακτους και επιδιώκουν την εξόντωσή τους. Ο ήρωας είναι θύμα ενός δεκαετούς πολέμου που μαίνεται στα Faelands, και ενώ έχει σκοτωθεί (υπό άγνωστες συνθήκες που αποκαλύπτονται στην πορεία), το σώμα του χρησιμοποιείται σε μία τεράστια πειραματική μηχανή των Gnomes, το Πηγάδι των Ψυχών, οπότε και επανέρχεται στη ζωή, χωρίς μνήμη του παρελθόντος του.
Η ιδιαιτερότητα του ήρωα δεν περιορίζεται στο γεγονός ότι είναι το μοναδικό επιτυχές αποτέλεσμα του Well of Souls, αλλά και στο ότι είναι η μοναδική ύπαρξη στην οποία οι Υφαντές της Μοίρας δε μπορούν να διαβάσουν το μέλλον. Η Μοίρα, το πεπρωμένο στον κόσμο της Amalur, είναι βασικό συστατικό στοιχείο και χαρακτηρίζει όλα τα όντα, είτε θνητά είτε αθάνατα. Η ύπαρξη ενός ήρωα που έχει πεπρωμένο που δεν έχει υφανθεί, κινεί την προσοχή των Tuatha, που επιζητούν την εξόντωσή του. Ο ήρωας, με τη βοήθεια ενός Υφαντή της Μοίρας και μιας μυστηριώδους πολεμίστριας, ερευνά την πηγή του μίσους των Tuatha, επιχειρεί να ερμηνεύσει την ιδιαιτερότητά του και τελικά έρχεται αντιμέτωπος με την πανίσχυρη δύναμη που απειλεί να καταστρέψει τον κόσμο, με απώτερο σκοπό ο ίδιος να επαναφέρει την ισορροπία.
Δυστυχώς, η συνολική ιστορία του Reckoning είναι λιγότερο εμπνευσμένη από όσο ακούγεται. Η αφήγηση και οι πρωτότυπες ιδέες περί άγραφης μοίρας υπονομεύονται σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, από την ύπαρξη μοτίβων που έχουμε συναντήσει δεκάδες φορές στο παρελθόν και από τη συνολική έλλειψη ουσιαστικής διάδρασης και επιλογής από την πλευρά του παίκτη.
Και ενώ είναι βαθιά ειρωνικό το ότι ένα RPG με επίκεντρο την ύφανση εκ νέου του πεπρωμένου δε δίνει σχεδόν καμία επιλογή στον παίκτη για την πορεία του και τις αποφάσεις, οι όποιες εκλάμψεις θα πρέπει να αναζητηθούν σε εκτός της ιστορίας στοιχεία του σύμπαντος καθώς και σε παράπλευρες ιστορίες που εκτυλίσσονται αλλά που και αυτές δεν είναι αρκετές. Φεριπείν, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η παράπλευρη ιστορία των Fae στο House of Ballads, που είναι και μία σειρά από αποστολές, όπου οι Fae του συγκεκριμένου οίκου, μέσα από τις πράξεις τους, ουσιαστικά διηγούνται τραγούδια που έχουν ξαναζήσει πολλές φορές στο παρελθόν.
Εδώ ο παίκτης, ως ο ήρωας δίχως πεπρωμένο, καλείται να «ξαναγράψει» αυτά τα τραγούδια που έχουν πάρει δυσάρεστη τροπή. Η ιδέα είναι ωραία δοσμένη, αλλά υστερεί στην υλοποίηση, αφού η σειρά των αποστολών δε διαφέρει σημαντικά από οποιαδήποτε άλλη dungeon crawling αποστολή του παιχνιδιού. Αυτή η τάση αυτοϋπονόμευσης του παιχνιδιού παρατηρείται καθ' όλη τη διάρκειά του.
Πηγή: GameOver